بررسی بازی Civilization VII

برای بسیاری از فرنچایزهای قدیمی و اصیل صنعت ویدیو گیم، خیلی در حال حاضر گزینه‌های زیادی برای پیشرفت در یک نسخه جدید وجود ندارد، مخصوصاً وقتی در موردی فرنچایزی مثل Civilization صحبت می‌کنیم. اثری که ایده اصلی آن چنان مستحکم و قوی است که هر نسخه عموماً روی بهبود این ایده‌ها و افزودن جزئیات بیشتر روی آن کار کرده تا بخواهد چرخه گیم پلی را به صورت کامل متحول کند. حتی همین امر نیز بعد از شش نسخه اصلی و چندین نسخه فرعی در حال حاضر امری مشکل به نظر می‌رسد. چطور می‌توان مجموعه‌ای که هر نسخه تعداد زیادی ایده و نوآوری به چنین مجموعه پیچیده‌ای از مکانیک‌های گیم پلی به هم پیوسته اضافه می‌کند، ایده‌های جدید اضافه کرد؟ این جاست که Civilization VII به عنوان هفتمین و جدیدترین نسخه این سری پرطرفدار ژانر استراتژیک و ساب-ژانر 4X، سعی می‌کند با جواب دادن به این سوال، راه خود را در عصر جدید بازار ویدیو گیم پیدا کند. با بازی مگ همراه باشید تا ببینیم جوابی که Firaxis و سد میرز برای نسخه جدید سری محبوب خود پیدا کرده‌اند جوابگو است یا خیر؟

خوشبختانه سری Civilization از آن سری بازی‌های ویدیویی است که حتی بعد از گذشت بیست سال، سنت حسنه کات سین اوپنینگ موقع شروع بازی را کنار نگذاشته و ویدیوی کوتاه چند دقیقه‌ای که در این زمان پخش می‌شود مثل همیشه فوق العاده است. موسیقی کریستوفر تین، مانند همیشه احساسات مختلفی را دل دل مخاطب به شور می‌آورد و کارگردانی این سکانس‌های سینماتیک نیز فوق العاده است. برخلاف Civilization VI که کات سین ابتدایی آن حس ورود به یک بازی دیپلماتیک و اقتصادی را می‌داد، Civilization VII با کات سینی شروع می‌شود که تمرکز ویژه‌تری روی جنبه نظامی سری دارد و در کنار این موضوع تاکید زیادی روی ایده عبور ایده‌ها طی اعصار و این ایده که آیندگان باید از گذشته خود عبرت بگیرند دارد. ایده‌ای که می‌توان گفت کانسپت و درون مایه اصلی Civilization VII است.

نکته بعدی که بلافاصله بعد از ورود به بازی متوجه می‌شود رابط کاربری منوی اصلی بازی و لیست تمدن‌ها و رهبرانی است که می‌توانید برای شروع یک دنیای جدید انتخاب کنید. رابط کاربری جدید کمی عجیب است. بازی به شما اطلاعاتی که می‌خواهد را به شیواترین حالت ممکن ارائه می‌کند و از این نظر بسیار مرتب، تمیز و شیک است. مشکل این جاست که اطلاعاتی که در این منوها ارائه می‌شود کمی ناقص هستند. به طور مثال فرض کنید شما می‌خواهید با شخصیتی مثل Trung Trac (که خیلی از لحاظ تاریخی و گیم پلی جالب‌تر می‌شد اگر خود و خواهرش کنار هم یک رهبر بودند، نه فقط تراک به صورت تنها) به عنوان رهبر بازی را شروع کرده و تمدن خود را نیز Khmer انتخاب کرده‌اید؛ تمدنی نسبتاً باستانی که ریشه آن به جنوب شرق آسیا و مکان فعلی کشورهای ویتنام و تایلند بازمی‌گردد. نکته این جاست که طبیعتاً شما به عنوان یک بازیکن فارسی زبان اگر خیلی به تاریخ کهن جنوب شرق آسیا علاقه‌ای نداشته باشید نباید با مشاهیر تاریخی‌ای نظیر خواهران ترانگ یا تمدن خِمِر آشنایی داشته باشید. (تا حدی که صفحه ترانگ در ویکیپدیا هنوز به زبان فارسی ترجمه نشده). حداقل انتظاری که از Civilization VII می‌رود این است که شخصیت یا تمدنی که می‌خواهید انتخاب کنید را کمی معرفی کند. تنها اطلاعاتی که شما موقع انتخاب رهبران و تمدن‌ها در منوی اصلی بازی دریافت می‌کنید قابلیت‌های هر کدام در گیم پلی بازی است. انگار نه انگار که هر کدام از آن‌ها یک بخشی از تاریخ هستند. نکته عجیب‌تر این جاست که این اطلاعات همگی روی سایت بازی موجود هستند. کافی است موقع شروع بازی نیست یک گوشه کوچک در مورد آن‌ها اطلاعاتی وجود داشته باشد تا بازیکنان بیشتر با تمدن‌ها آشنا شوند.

شاید فکر کنید این ایراد عجیبی است، ولی نکته‌ای که به آن توجه نمی‌کنید این است که Civilization جدا از یک بازی استراتژیک یک روایتگر عظیم از میراث عظیم تاریخ جهان است. همان قدر که مخاطب آسیایی این بازی حق دارد بداند خشایارشاه و امپراتوری پارس چیست و از کجا آمده، مخاطب خاورمیانه‌ای نیز حق دارد بداند امپراتوری خِمِر و خواهران ترانگ چه کسانی بوده‌اند. این اطلاعات در وبسایت بازی در دسترس است اما خود بازی چندان به خود زحمت نمی‌دهد که آن‌ها را در ابتدا به شما معرفی کند. انگار که ماهیت تاریخی این تمدن‌ها و رهبران برای بازی اصلاً مهم نیست و تنها چیزی که اهمیت دارد ویژگی‌ها و قابلیت‌های موثر در گیم پلی آن هاست. این مخصوصاً در مورد این بازی خیلی ضربه زننده‌تر است، چرا که لیست رهبران و تمدن‌ها در Civilzation VII بسیار نسبت به عناوین قبلی این سری متفاوت‌تر است و بسیاری از آن‌ها برای طرفداران جدید و قدیمی این سری نام‌آشنا نیستند. این دومین موردی است که باعث شده Civilization VII هویت، کانسپت و درون مایه متفاوتی نسبت به دیگر بازی‌های این سری داشته باشد و آن هم تمرکز ویژه روی گیم پلی به جای تشکیل یک روایت موازی از تاریخ جهان است.

نکته جالب توجه دیگر این است که تعداد بسیار زیادی از رهبران در Civilization VII دیگر از پادشاهان و ژنرال‌های معروف تاریخی نیستند. افرادی مثل بنجامین فرانکلین، کنفیسیوس یا ماکیاولی با وجود این که شخصیت تاریخی شان آن چنان نشانی از رهبر بودن ندارد صرف دستاوردهای سیاسی شان در این بازی ظاهر شده‌اند. از طرفی نیز شخصیت‌هایی مثل هیمیکو و ایسابلا علی رغم سابقه خوب در رهبری چندان شخصیت‌های سیاسی‌ای نبوده و پیش زمینه مذهبی شان آن‌ها را به رهبران این بازی تبدیل کرده. برخی شخصیت‌ها نیز مانند ابن بطوطه و هریت تابمن، واقعاً وجه شباهتی با رهبران یک تمدن ندارند و صرفاً شخصیت‌های تاریخی محسوب می‌شوند. این رویه به خوبی دیدگاه لیبرال‌تر و چپ گرا تر Civilization VII در نگاهش به تاریخ جهان را نسبت به Civilization های قبلی نشان می‌دهد. حقیقتی که نه فقط در این نسخه از این سری بلکه در بسیاری از فرنچایزهای دیگر نیز در سال‌های اخیر قابل مشاهده است.

بعد از انتخاب رهبر و تمدن مورد نظر شما وارد بازی می‌شوید و اولین چیزی که نظر شما را جلب می‌کند به طور قطع یکی جلوه بصری و گرافیک بازی و دیگری رابط کاربری در منوهای حین گیم پلی است. گرافیک بازی به طور خلاصه به شدت خیره کننده است. بازی با وجود مشکلات ریز و درشت در زمینه بهینه سازی، مخصوصاً در بخش‌های انتهایی بازی که موارد متحرک زیادی روی نقشه قرار دارد و فشار مضاعفی به CPU شما وارد می‌کند، اساساً بازی بهینه و زیبایی است. استایل گرافیکی بازی موفق شده به تعادلی دلنشین بین ظاهر کارتونی Civilization VI و به شدت واقع گرایانه Civilization V برسد. جزئیات شهرها و نیروهایی که دارید به شدت زیاد بوده و زوم کردن روی هر کدام باعث می‌شود متوجه موارد متفاوت و جالبی شوید. محیط نقشه نیز برخلاف Civilization VI که انگار روی یک نقشه کهن بودید، این بار شما را روی یک مدل مینیاتوری و برد گیم تصور می‌کند که جلوه‌ای استثنایی و منحصر به فرد دارد.

در زمینه رابط کاربری، دوباره مشابه موردی که برای منوی اصلی بازی بیان کردیم، مواردی که در منوها بیان می‌شوند بسیار شیوا بوده و به ندرت در خواندن متون بازی دچار شک و شبهه می‌شوید. ولی از یک طرف اطلاعاتی که وجود دارند کمی ناقص است و از طرف دیگر نیز به صورت کلی رابط کاربری به هیچ وجه آن ظرافت، زیبایی و عنصر شیک بودنی که همچین سری‌ای همیشه به آن می‌بالیده را درون خود ندارد. این حقیقت که ظرافت UI و رابط کاربری بازی قربانی خوانایی آن شده آن چنان مورد قانع کننده‌ای نیست. ما بازی‌های استراتژیک مختلفی داشتیم که علی رغم رابط کاربری شیوا، بسیار زیبا، شیک و برازنده جلوه‌های بصری بازی خود بوده‌اند. خود Civilization VI نیز بازی‌ای بود که از این لحاظ به تعادل خیلی خوبی رسیده بود. Civilization VII به نظر می‌رسد از آن طرف بوم افتاده و تمام تمرکز را روی کاربردی بودن رابط کاربری گذاشته که برای یک بازی استراتژیک که عمده وقت مخاطب در منوها و لیست‌هایش سپری می‌شود تصمیمی ریسکی و عجیب است. اگر Civilization VII نتواند با این رویکرد مخاطبان تازه نفس و جدیدی را به این سری تزریق کند، باید گفت مسیری که پیش رفته‌اند بدون شک مسیری اشتباه است.

Civilization VII را می‌توان به خاطر تغییرات ریز و درشت گیم پلی خود ستایش کرد. بازی به خوبی نسبت به Civilization های قدیمی متمایز است. موارد متعددی نظیر سیستم شهرسازی، City Estate ها، سیاست‌های حکومت داری تغییرات مشخصی داشته که لزوماً آن‌ها را بهتر یا بدتر نکرده، ولی قطعاً حس متفاوت و تازه‌ای داده. بهترین نمونه این موارد قطعاً City Estate ها هستند که پیش از این در نسخه‌های قبلی علی رغم فواید متعددی که برای بازیکنان داشتند، چندان عنصر تعیین کننده‌ای در استراتژی کلی بازی نبودند. حال اما این City Estate ها که دیگر با نام Village یا دهکده (در عصر ابتدایی بازی) شناخته می‌شوند عناصری کلیدی در گسترش قلمرو حکومت شما و اهرم فشار سیاسی، نظامی و اقتصادی روی کشورهای دیگه است و حفظ رابطه‌ای پایدار و صلح آمیز با این مناطق مستقل بسیار ارزشمند بوده و آن‌ها را از جایگاه اذیت کننده‌ای که در نسخه‌های قبلی داشتند بسیار فاصله داده است.

طبیعتاً سیستم گسترش شهرها نیز تغییرات قابل توجهی داشته است. بازی تمرکز ویژه‌ای روی محدودیت تعداد شهرها و روند توسعه هر کدام گذاشته و شما باید با دقت بیشتری به هر شهر، کاربرد و نحوه توسعه آن فکر کنید. تعداد بیش از حدی شهر برای توسعه قلمرو خود بسازید و آن زمان است که به سرعت متوجه خواهید شد کنترل تعداد زیادی شهر چه میزان سنگینی از ضرر روی منابع و رضایت مردم شما خواهد گذاشت. مورد به خصوصی که این جا اهمیت دارد، گسترش خانه به خانه شهرهاست. به صورت کلی برخلاف Civ های قبلی که هر شهر یک خانه از نقشه را به خود اختصاص می‌داد و بقیه خانه‌های اطراف به منطقه‌هایی نظیر مناطق علمی یا مناطق تجاری اختصاص می‌یافت، در Civilization VII شما ساختمان‌ها و تاسیساتی که در هر شهر می‌سازید را باید به یک خانه از اطراف شهر محول کنید. هر خانه نیز محدودیت‌هایی در زمینه تعداد تاسیسات قابل ساخت دارد. لذا شهر شما توانایی توسعه بی‌نهایت ندارد و باید گاها سر این انتخاب که چه تاسیساتی را نابود کنم تا تاسیساتی جدیدتر بسازم نیز فکر کنید و نقشه بچینید که ایده جالبی است. ولی مشکلی که دارد این است که اصولاً انتخاب‌های درست در زمینه چگونگی پیشروی یک شهر واضح است. مخصوصاً وقتی منابع خاصی نظیر معادن، یا رودها و دریا نزدیک شهرهای شما باشد به وضوح معلوم است که باید شهر شما از کدام سمت و سو گسترش بیابد. لذا این سطح از انتخابات در زمینه گسترش شهرها بیش از این که به تنوع گیم پلی کمک کند، گیج کننده و کسل کننده است. البته که اثر بصری این نوع گسترش شهرها در نقشه واقعاً فوق العاده است و مخصوصاً در عصر مدرن، هر شهر واقعاً حس و حال متفاوتی نسبت به شهر دیگر دارد.

یکی دیگر از مواردی که در ابتدای بازی، بهبود خود را نسبت به نسخه‌های قبلی نشان می‌دهد، گشت و گذار در نقشه است. در دو عصر ابتدایی بازی، گشت و گذار اثر مهمی روی تعاملات شما با محیط دارد. نه تنها پیدا کردن هر چه سریع‌تر Village یا همان City Estate ها و برقراری رابطه تاثیر به سزایی روی قوای دیپلماتیک شما دارند. پیدا کردن منابع و شگفتی‌های طبیعی نیز بسیار مهم هستند. اما این اتفاقات و event های مختلفی است که سرتاسر نقشه اتفاق می‌افتد و از دست دادن آن‌ها به معنی از دست دادن منابع مجانی‌ای از فرهنگ، غذا و شادی مردم است. اتفاقاتی که از یک جشن مردمی در یک نقطه اتفاقی می‌تواند شروع شود تا مواردی بزرگ‌تر و شما هر دفعه حق انتخاب دارید که در برخورد با این ایونت‌ها چه رفتاری از خود نشان دهید. ترکیب این موارد با کنترل بهتر یونیت‌ها باعث شده بخش گشت و گذار در بازی به شدت لذت بخش تر و پرفایده‌تر به نظر برسد.

بخش اعظمی از گیم پلی Civilization به تعامل شما با دیگر تمدن‌های روی نقشه اختصاص دارد. مذاکره، ایجاد صلح و پیمان‌های مختلف، گسترش مسیرهای تجاری در این مسیر، تبلیغ دین و مذهب در سرتاسر دنیا و صدالبته جنگ افروزی و هدیه دادن آشوب به کشوری که بیش از هر جایی دشمنی آن را دارید؛ همه این ها یک عنصر کلیدی در Civilization به حساب می‌آید و نسخه هفتم نیز علی رغم تغییرات مختلف، دست به هسته اصلی این بخش نزده. در وهله اول باید Civilzation VII را به خاطر هوش مصنوعی و الگوریتم رفتار دیگر تمدن‌ها در حین بازی، تحسین کرد. در تجربه چند ده ساعته از بازی، به ندرت مشاهده می‌شد که دیگر رهبران حاضر در نقشه دست به اقدامات غیرمنطقی بزنند و این باعث می‌شد جریان بازی و استراتژی چینی در مراحل مختلف آن بسیار ملموس‌تر و قابل‌اتکاتر به نظر برسد. جدا از این مورد، بسیاری از منوها و بخش‌های مربوط به رابط کاربری که راهنمای شما در حال مذاکره با دیگر رهبران دیگر است بسیار روشن‌تر و مشخص‌تر از نسخه‌های پیشین است و این بار خیلی بهتر می‌توانید بفهمید تصمیماتی که اتخاذ کرده‌اید چه اثرات و عواقبی به همراه دارد.

دلیل ساده‌تر شدن این موارد نیز به واحد قابل خرج کردنی به نام Influence یا همان «نفوذ» بازمی‌گردد. نفوذ واحدی است که با خرج کردن آن می‌توانید تصمیمات و گزینه‌های قدرتمندتری حین مذاکره با رهبران دنیا و تعامل با City Estate ها و حکومت‌های کوچک‌تر داشته باشید. طبق معمول هم گزینه‌های روی میز به شدت گسترده است و هر چه دانشتان ارتقاء پیدا کند گزینه‌های بیشتری نظیر عادی سازی روابط تجاری، جاسوسی و حتی تحریم را نیز برای به آرایش درآوردن دیگر تمدن‌ها در راستای رسیدن به اهدافتان دارید. حتی در این میان یونیت‌های جدیدی مثل یونیت‌های «مهاجر» نیز وجود دارند که جریان روابط دیپلماتیک و شهرداری را برای شما بسیار چالش‌برانگیزتر می‌کنند. موارد ریز و جالبی مثل رایج شدن مریضی‌ها در سطح کل تمدن و شهرها نیز وجود دارند که می‌تواند به عنوان یک بحران اجتماعی، شما را بسیار آسیب پذیر کند.

یکی از بخش‌های به شدت بهبود یافته بازی بدون شک بخش مبارزات و نبردهای نظامی در بازی است. چیزی که در همان دست اول خود در بازی متوجه می‌شوید این است که نبردهای نظامی بسیار غیر قابل اجتناب تر از نسخه‌های پیشین Civilization هستند. در حالی که شما می‌توانستید در بازی‌های قدیمی‌تر سری، با استفاده از فاکتورهای مختلف کاری کنید تا عمده تنش‌های نظامی به بخش‌های انتهایی هر دست از بازی انتقال یابد، در Civilization VII خیلی راحت با چند انتخاب می‌توانید خود را در معرض حمله دیگر تمدن‌ها در همان عصر ابتدایی بازی پیدا کنید.

Civilization VII در میان نسخه‌های مدرن این سری بیشترین تغییرات را در بخش نظامی خود دیده. نه تنها درخت مهارتی یونیت‌ها کامل حذف شده، بلکه این بار با اضافه شدن ژنرال‌ها و فرماندهان در قالب یونیت‌هایی که عمده بخش نقش آفرینی و درخت‌های مهارت را به خود اختصاص داده‌اند، سیستم نظامی بازی به گونه‌ای شده که شما مشابه دنیای واقعی حسابی به اهمیت آرایش لشگرها و موقعیت فرماندهی در مرکز، جلو یا عقب آن‌ها توجه داشته باشید و برای حفظ نیروهای کلیدی خود بیشتر کوشیده و از بقیه یونیت‌ها بیشتر به منظور افراد قابل قربانی شدن استفاده کنید. همچنین ژنرال‌ها و فرماندهان جزو معدود یونیت‌هایی هستند که بعد از عبور از یک عصر به عصر دیگر از بین نرفته و در طی زمان شما را ترک نخواهند کرد.

این موارد در کنار اهمیت بیش از پیش تصمیم گیری در قبال شهرهای تسخیر شده و همچنین اثر شدیدتر فرهنگ و مذهب روی قدرت برخی یونیت‌ها باعث شده سیستم مبارزات بسیار پویاتر باشد و دیگر مشابه قدیم، یک کشور با تکنولوژی قوی‌تر به راحتی از روی دیگر تمدن‌ها عبور نکند.

همان گونه که تا کنون متوجه شده‌اید، در طی این نقد و بررسی به کرّات از لغت «عصر» استفاده شده و اگر پیگیر اخبار این بازی باشید می‌دانید علت این امر چیست. بزرگ‌ترین تغییر Civilization VII نسبت به بازی‌های قبلی سری تقسیم کردن ماهیت گیم پلی هر دست بازی به سه بخش یا بهتر است بگوییم سه «عصر» است. عصر باستان، عصر اکتشاف و عصر مدرن.

تقسیم گیم پلی یکپارچه Civilization به سه بخش نسبتاً مجزا، موقعیت‌ها و به دنبال خود مشکلات فراوانی را به دنبال دارد. در این بازی کشور شما و قابلیت‌های آن طی هر عصر تغییر می‌کند ولی رهبر شما در تمامی طول بازی ثابت می‌ماند. به همین بابت، دیگر مثل قدیم رهبران و تمدن‌ها به هم متصل نیستند و شما راحت می‌توانید با خشایارشاه، از همان ابتدا بر چین حکمرانی کنید. این ویژگی مثل یک سکه دو رو است. از یک طرف بازی به شما اختیار این را می‌دهد که آپشن‌های متفاوتی را برای گیم پلی تجربه کنید. ترکیب‌های مختلفی که از رهبران و تمدن‌های مختلف وجود دارد گزینه‌های فوق العاده گسترده‌ای را برای آزمایش کردن باز می‌کند. اما آن روی سکه بسیار وحشتناک‌تر است. Civilization با وجود این که یک بازی استراتژیک مدیریت تمدن است، یک از هسته‌های کلیدی جذابیت آن، این بود که شما تاریخ را با دست خود می‌نوشتید. فرانسه‌ای که بر تمام آسیا حکمرانی می‌کند. آزتک‌هایی که قوی‌ترین تمدن دنیای مدرن هستند یا یونانی که قطب مذهب دنیاست. این چنین سناریوها و به موفقیت رساندنشان یکی از جنبه‌های کلیدی همه نسخه‌های این سری بودند. حال همه چیز خیلی مبتنی بر گیم پلی شده. تمام سیستم چینش تمدن‌ها در خدمت گیم پلی جذاب‌تر تکه پاره شده‌اند و هیچ منطق تاریخی‌ای ندارند.

 می‌توان این ادعا را کرد که هر کس کنترل دکمه‌هایش را دارد و شما می‌توانید خشایارشاه را با همان کشور ایران بگذارید. دو مشکل. اول این که باید خودتان در آن صورت تمدن و رهبران رقیب خود را نیز انتخاب کنید. آیا آماده‌اید با هیمیکو در صدر هند بجنگید؟ مورد دوم این که تغییر تمدن و ماهیت آن در هر عصر همین انتخاب را نیز از بین می‌برد. تمدن پارس در Civilization VII تنها منحصر به عصر باستان است. طبق تاریخ دیگر در عصر اکتشاف تمدن پارسی وجود دارد و باید به حکومت عباسی یا دیگر حکومت‌های نزدیک تغییر هویت دهید. خب اگر Civilization VII به ماهیت تاریخ اهمیت می‌دهد چرا می‌گذارد من در نقش خشایارشاه، هنوز در تمدنی که تنها در برهه‌ای پارس را فتح کرده با پایتختی به نام پرسپولیس به بازی ادامه دهم؟ این خیلی متناقض با یکدیگر نیست؟

بازی به وضوح در مورد هویت خود دچار آشفتگی است و با خود سر دعوا دارد و سعی می‌کند با ایجاد انگیزه‌های مختلف بیشتر از ایجاد یک محیط تعاملی سرگرم کننده، مدام مخاطب‌های کم تمرکزتر را به ساختار بازی بچسباند. یکی از بهترین مثال‌های این مورد عصر طلایی یا همان Golden Age است. شما در Civilization های قبلی باید با انجام انواع فعالیت‌ها (که از فواید بسیاری از آن‌ها خبر نداشتید) امتیاز جمع می‌کردید و بعد از رسیدن به یک حد نصاب موفق به کسب «عصر طلایی» می‌شدید دوره‌ای از چندین نوبت متوالی که عملکرد تمدنتان در ایده آل ترین حالت ممکن بود. حال در Civilization VII شما باید ماموریت های خاصی را تمام کنید تا پیش نیاز عصر طلایی تکمیل شود. این سیستم ماموریت بندی باعث شده شما با دید بهترین بدانید چه کاری برای بهبود وضعیت خود انجام دهید. مشکل نیز همین جاست. به جای این که شما با روش‌های خودتان امتیاز جمع کنید، بازی به شما مسیر را نشان داده و گفته امتیاز شمردن و برنامه ریزی را کنار گذاشته و تمرکز را روی اهدافی که ما مشخص کرده‌ایم بگذار.

عین همین قضیه در مورد انواع بردهای علمی، فرهنگی و نظامی نیز می‌توان گفت که حال به جای یک هدف بزرگ که تعداد بسیار زیادی راه مختلف و خلاقانه برای رسیدن به وجود داشت، حال هر کدام مجموعه‌ای از اهداف کوچک‌تری را می‌طلبند که در نگاه اول گیم پلی را خیلی متنوع‌تر می‌کند. ولی هر چقدر بیشتر بازی کنید و سعی کنید دست‌های مختلف بازی را چک کنید متوجه می‌شود همچین چیزی تا چه میزان روند بازی را خطی می‌کند. حتی سیستم عصرهای بازی نیز از همچین مشکلی در امان نیستند و گذر از یک عصر به یک عصر دیگر با موفقیت، باری دیگر مستلزم تکمیل ماموریت هایی است که اگر با اراده کامل آن‌ها را ندید بگیرید (که امری بسیار مشکل است) کاملاً شما را در مسیر خطی و مشخص شده‌ای قرار می‌دهد. نتیجه تمامی این موارد باعث شده بازی مخصوصاً هر چه بیشتر به سراغ آن بروید خطی‌تر و قابل پیش بینی تر شده.

روی هم رفته بازی شاید به شدت زیباتر، شیواتر و متنوع‌تر شده، ولی توجه بیش از حد آن به گیم پلی و انگیزه بخشی به آن به جای خلق یک شبیه ساز آزادانه برای خلق تاریخ تمدن رویایی هر بازیکن و رابط کاربری بیش از حد کاربردی و غیر هنری، باعث شده در کنار محتوای نسبتاً کم بازی، شما را در وضعیتی قرار دهد که واقعاً فکر کنید Civilization VII به جای یک بازی AAA در سبک Strategy 4X، یک بازی موبایل برای صرفاً سرگرم کردن شما بدون به فکر انداختنتان باشد. فقط با این فرق که Civilization VII بیش از 70 دلار قیمت دارد و از همین الان نگاه به DLC های پیش رو و قیمت‌هایشان برق از سر مخاطب می‌پراند. طبیعتاً بازی برای Civilization VII تمام نشده و آپدیت‌ها و DLC های بعدی اگر بتوانند روند خطی و به شدت روشن بازی را آزادانه‌تر کنند و دست مخاطب را بیشتر برای انجام انواع روش‌های بازی باز بگذارند می‌توان به نتیجه‌ای فوق العاده رسید. فعلاً برای شروع Civilization VII علی رغم وجود یک بازی به شدت باکیفیت در هسته خود و گرافیک و موسیقی‌ای بی‌نظیر در پوسته خود، تجربه‌ای ناامیدکننده برای نسل جدید این سری ظاهر شده.