نقد و بررسی فصل سوم سریال Sneaky Pete

 Sneaky Pete (پیت شیاد) از آن دسته سریال‌هایی است که اگر کسی پای تماشای آن بنشیند، قطعا به دلیل هیجان و جذابیت موجود در روایت و کشش داستانی، تمام ده قسمت فصل را بدون وقفه نگاه می‌کند. اما متاسفانه این سریال در میان هیاهوی ملال آور سریال‌های گردن کلفتی چون Game Of Thrones (بازی تاج و تخت)، The Walking Dead (مردگان متحرک) و Stranger Things  (چیزهای عجیب و غریب)، نادیده گرفته شده است و باعث شده این سریال به یک اثری آندرریت در میان عموم و رسانه تبدیل شود. در ادامه نقد با بازی مگ همراه باشید.

فصل سوم پیت شیاد در بخش تولید، تغییراتی به خود دیده است. اصلی‌ترین تغییر می‌توان جایگزین شدن بلیک مسترز (Blake Masters) به جای گراهام یوست (Graham Yost) اشاره کرد. گرچه گراهام یوست همچنان به عنوان تهیه کننده اجرایی کار خود را ادامه می‌دهد، اما گرداننده و نظارت اصلی این فصل بر عهده بلیک مسترز است. باید گفت که حضور بلیک مسترز به عنوان گرداننده جدید سریال، نه تنها سریال دچار افت کیفی می‌شود، بلکه در مراتعی از فصل دوم بهتر عمل می‌کند.

داستان فصل سوم بالافاصله پس از پایان فصل دوم آغاز می‌شود، جولیا (مارین ایرلند)، هویت اصلی پیت را در می‌یابد و می‌فهمد که طرف ماریوس، یک کلاهبردار قهار است که هویت پیت را دزدیده و خود را به جای پیت – پسر خاله‌ جولیا جا زده است. ماریوس (جیووانی ریبیسی) هم برای این که از دست تهدیدهای ناگهانی جولیا در امان بماند، قول می‌دهد که سریعاً شهر را به مقصد نیویورک ترک کند اما بلافاصله بعد از رفتن ماریوس، جولیا به دلیل پول شویی (در فصل اول و دوم مجبور می شود برای فرد سرخپوستی، پول شویی کند.) توسط ماموران پلیس دستگیر می‌شود و خانواده دست به دامان پیت/ماریوس می شوند که کاری برای آزادی جولیا انجام دهد.  از سوی دیگر،تماس‌های مرموز دختری اغواگر به ماریوس، باعث می‌شود که خاطرات تلخی از گذشته برایش زنده شود و او را وارد ماجراهای جدید می کند.

Sneaky Pete (پیت شیاد) از همان فرمول سریال مورد تحسین Breaking Bad (بریکینگ بد) پیروی می‌کند؛ (البته حضور برایان کرنستون – بازیگر نقش والتر وایت به عنوان یکی از طراحان اصلی این سریال، جای تعجبی را برای مخاطب باقی نمی‌گذارد.) ماریوس یک آنتی هیرو است و با توجه با شغل خلافی که دارد، به تمام اعمالش برسد اما چیزی که ماریوس باعث می‌شود که نقطه متقابل والتر وایت در بریکینگ بد قرار بگیرد، تحول شخصیت است. والتر وایت به عنوان یک معلم شیمی ساده و احمق به بیننده معرفی می‌شود و سپس رفته رفته با وجود درگیری در داستان‌های متفاوت، والتر را از یک آدم پاک به یک شیطان پلید تبدیل می‌کند. این مسئله در پیت شیاد برعکس است؛ ماریوس به عنوان یک آدم خلافکار معرفی می‌شود اما رفته رفته به خانواده‌ای که در واقع خانواده اصلی او نیست، دل می‌بندد و به تمام اعضای آن‌ها وفادار می‌شود. به طوری که در این فصل، ماریوس تا حد امکان برای این خانواده و جولیا و دردسرهایی که برایشان می افتد، جان فشانی از خود نشان می‌دهد.

جذابیت دیگر این مجموعه، خرده پیرنگ های آن است. در این فصل نسبت به فصل گذشته، خانواده مورفی درگیر ماجراهای فراوانی می‌شوند؛ از پیدا کردن رد و نشانه‌هایی از دختر گمشده آدری و آتو، کشمکش تیلور (شین مک ری)  با مادری درمانده و دختری معتاد که مدام برایش دردسر درست می‌کند و از همه مهمتر قضیه جولیا و جرمی که او مرتکب شده، آن‌ها را وارد یک جنایت خطرناک می‌کند. از آن طرف، شخص ماریوس هم درگیر آن زن اغواگر که در گذشته، معشوقه او بوده است می‌شود که نه تنها خاطراتی برای وی زنده می‌شود، بلکه به دلیل عدم اعتماد به یکدیگر، مدام همدیگر را در خطر می‌اندازند. نویسندگان با هوش و ذکاوت قابل تقدیر، تمام خرده پیرنگ ها را به یک نقطه مشترک و یک پایان هیجان انگیز ختم می‌دهند که امروزه کمتر این ذکاوت را در سریال‌های بزرگ و پرطرفدار می توان پیدا کرد.

قطعا بازی خارق العاده بازیگران، یک نقطه عطف دیگر برای این مجموعه است. مارگو مارتیندل همانند فصل گذشته، بازی ویژه‌ای را از خود نشان می‌دهد. جیووانی ریبیسی (Giovanni Ribisi) در کنار اکت کمیک و بعضاً جدی، بازیگوشی قابل توجهی از خود نشان می‌دهد. ستاره جدید سریال، عفت دور (Efat Dor) هم به عنوان شخصیت شرور اصلی این فصل بازی خوبی را ایفا می‌کند، گرچه  فرسنگ‌ها از وینس، شخصیت شرور فصل اول با بازی برایان کرنستون (Bryan Cranston)، فاصله دارد.

Sneaky Pete (پیت شیاد) از آن دسته سریال‌هایی است که هم مخاطب را می‌خنداند، هم درگیر ماجراهایش می‌کند و هم او را در لحظاتی متعجب می‌کند. بی تردید بهترین سریالی است که در حال حاضر پخش می‌شود.