از بعد از NFS Hot Pursuit 2 با اون موسیقی فوق العاده از گروه 30 Seconds to Mars در ابتدای بازی و گیم پلی عالی حسرت یک NFS خوش ساخت به دلمون مونده بود . بعد از اینکه نسل هشتم عرضه شد منتظر بودم تا بین این همه بازی جوراجور یک خبری از NFS بشنوم تا اینکه خبر خوب منتشر شد.
اینکه قراره NFS به ریشه هاش برگرده و تجربه ی فوق العاده ی Underground رو دوباره برای دوستداران سری زنده کنه، امید به این شماره رو برای من خیلی زیاد کرده بود . با تعصب اخبار مربوطه رو دنبال میکردم . اخباری که بعضی وقتا خیلی هم خوشایند نبود. تا بالاخره بازی عرضه شد . باید بگم که Need for Speed یک نقطه ضعف بزرگ داره : بازی کلا بصورت آفلاین اجرا نمیشه . یعنی هر بار که میخواین بازی کنین باید کلی مصیبت بکشین تا به سرور های EA وصل بشین . از طرفی اگر برای بازی آپدیت جدید آمده باشه به همون دلیل اجبار برای اتصال به اینترنت، باید بشینید و درصد آپدیت رو تماشا کنید و از نابود شدن وقتتون نهایت لذت رو ببرید تا دوباره بتونید وارد بازی بشید . اگر شما هم مثل من با هیجان بازی رو داخل دستگاه میزاشتین و صبر میکردید تا کامل نصب بشه و بعد با پیغام آپدیت مواجه میشدید ، اون هم یک آپدیت 3.2 گیگابایتی حال و روزی بهتر از من نداشتین .
توجه : حجم آپدیت اولیه ی بازی بر روی کنسول Ps4 برابر با 320 مگابایت است .
بالاخره هر جور بود خوان اول رو پشت سر گذاشتم تا تونستم وارد دنیای Need for Speed بشم . در مورد دموی اولیه و معرفی داستان و اینجور مسائل صحبتی نمیکنم چون خودتون مجبورین همه ی اونها رو ببینین اما باید بگم که وقتی بازی کنترل یک ماشین رو به دست شما میده شاید یک مقدار به اصطلاح تو ذوقتون بخوره . من منتظر بودم همونطور که اولین شماره ی Underground رو بازی کرده بودم و یا Most Wanted رو تجربه کرده بودم، اول بازی یک ماشین اسپورت خیلی خوب به من داده بشه تا اولین مسابقه رو با اون تجربه کنم و بعد وارد پروسه ی خرید ماشین های کلاس D و C بشم . یعنی بازی شیرینی تجربه ی اون ماشین رو بهم بده و بعد من رو وادار کنه تا برای تجربه ی دوباره ی اون شیرینی تلاش کنم. اما Need for Speed اینکار رو نمیکنه ! از همون اول یک ماشین خسته در اختیارتون میزاره که اصلا حس خوب گاز دادن رو به کاربر منتقل نمیکنه و بعد هم با توجه به محدودیت بودجه ای که دارید وادارتون میکنه که یک ماشین خسته ی دیگه رو خریداری کنین . برای من 5 دقیقه ی اول بازی خیلی مهمه . یعنی باید تو همون 5 دقیقه ی اول جذب بشم و اگر نه ممکنه اون بازی از فهرست عناوین مورد علاقم حذف بشه اما اینجا مسئله فرق میکرد . داریم در مورد Need For Speed صحبت میکنیم که خیلی منتظر عرضه ی اون بودم. پس خودم رو مجبور کردم بجای 5 دقیقه 55 دقیقه به بازی فرصت بدم تا هر چی که تو چنته داره رو کنه و از این تصمیم هم راضی هستم . شاید در ابتدا بازی حس خوب گاز دادن رو به گیمر منتقل نکنه . منظورم اون حس اصلی سری NFS هست که در هر شماره وقتی پررنگتر شده اون نسخه کلی مخاطب پیدا کرده و وقتی کمرنگ شده اون نسخه اصلا موفق نبوده . فکر میکنم NFS باز ها منظورم رو متوجه شده باشن . همون حسی که با تخته کردن پدال گاز ، ماشین با تمام وجود زمین رو چنگ میزنه و جلو میره . این حس ابتدای بازی خیلی کمرنگه اما کم کم پررنگ میشه و باعث میشه اگر از اول نسبت به Need for Speed بدبین بودین تا حدودی امیدوار بشین .
بنظر من کلا سری NFS یکسری عناصر اصلی داره که اگر هر نسخه بعضی از اونها رو نداشته باشه یک NFS موفق به حساب نمیاد . به عنوان مثال یکی از این عناصر لذت گاز دادن به ماشینه . کسی که NFS بازی میکنه دلش نمیخواد سر هر پیچ کلی ترمز بگیره و گاز رو ول کنه و بعد بپیچه . وقتی NFS بازی میکنید 90 درصد وقت ها همیشه دارید پدال گاز رو فشار میدید. چون مطمئن هستید پیچ خودش براتون میپیچه ؛ اما Need for Speed اینطوری نیست . یعنی سر پیچ باید حتما سرعتتون رو کم کنید یا یک Drift باز فوق حرفه ای باشید تا بدون افت سرعت پیچ رو رد کنید اون هم پیچ هائی که 90 درصد مواقع بصورت 90 درجه هستن . از طرفی یکی از ویژگی های Underground ( Need for Speed رو با سری Underground مقایسه میکنم چون قبل از عرضه ی بازی خیلی در مورد شباهت های این دو نسخه صحبت میشد و اینکه Ghost Games بازی رو میسازه و قراره یک ریبوت موفق برای سری باشه ) این بود که جاده ها همه مشخص بودن . یعنی مسیر مسابقه مشخص بود و شما با سرعت بالا سر یک پیچ بجای سمت راست ، سمت چپ نمیرفتید که کلا راه برگشت به خونه رو گم کنید ، اما داخل Need for Speed ممکنه مسیر رو گم کنید و سر یک پیچ اشتباه بپیچید و مسابقه رو از دست بدید . NFS های قبلی یک ویژگی خیلی دوست داشتنی دیگه هم داشتن . داخل بیشتر مسابقات 70 درصد احتمال اول شدن با شما بود . یعنی بازی طوری بود که شما میتونستید با کمی مهارت اول بشید اما داخل مسابقات ابتدائی Need for Speed فکر میکنم خود مایکل شوماخر هم نمیتونه اول بشه . و از همه مهمتر جذابیت سری NFS به راه های میانبر داخل بازی بود . یعنی اگر خیلی عقب بودید میتونستین امیدوار باشین که با میانبر بعدی بتونید به رقیبتون برسید. اما در 1 ساعت ابتدائی بازی من هیچ راه میانبری ندیدم .
اما جو بازی خیلی عالیه . محیط بازی خیلی شما رو یاد Underground میندازه . اینکه بازی شب اتفاق میفته و اینکه شبیه به سری Underground سطح جاده ها نمناکه حس نوستالژی فوق العاده ای رو بوجود میاره . گرافیک بازی بسیار بالاست .جزئیات بیداد میکنه و در میان صحنه ها نمیتونید فرق ویدئو رو از گیم پلی تشخیص بدین. متاسفانه به لطف سرعت عالی اینترنت نشد بخش مولتی پلیر بازی رو هم تجربه کنم. هر چقدر که تلاش کردم وارد این بخش نشد . البته نمیشه به بازی خورده گرفت چون برای اینترنت ما مطمئنا ساخته نشده اما خوب میشد اگر میتونستم چند جمله ای هم در رابطه با این بخش براتون بگم . بهر حال شاید در این 1 ساعت اولیه Need for Speed برای من جذابیت Underground رو نداشت اما یک NFS خوب به حساب میامد که بدم نمیاد اون رو بیشتر تجربه کنم . البته این رو هم فراموش کردم که در این یک ساعت هیچ پلیسی داخل بازی ندیدم ؟!؟
:
نظرات (10)